Pozew o zapłatę i ustalenie

Warszawa, dnia 27.07.2023 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie

V Wydział Cywilny

ul. Przy Rondzie 7

31-547 Kraków

Powodowie: 1. Anna Kowalska

ul. Kwiatowa 12/3

30-001 Kraków

85031201234

Powodowie: 2. Jan Kowalski

ul. Kwiatowa 12/3

30-001 Kraków

85031212345

reprezentowani przez:

Maria Nowak

ul. Słoneczna 5

31-023 Kraków

e-mail: [email protected]

tel. 500-123-456

Pozwany: Bank Polski S.A.

ul. Jasna 1

00-001 Warszawa

0000123456

Łączna wartość przedmiotu sporu: 150 000 zł (słownie: sto pięćdziesiąt tysięcy złotych polskich).

Wartość przedmiotu sporu dla żądania z pkt 1 petitum pozwu: 75 000 zł (słownie: siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych polskich).

Wartość przedmiotu sporu dla żądania z pkt 2 petitum pozwu: 75 000 zł (słownie: siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych polskich).

POZEW O ZAPŁATĘ I USTALENIE

Działając w imieniu powodów, z powołaniem na załączone pełnomocnictwo, niniejszym wnoszę o:

1. zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów, łącznie do ich majątku wspólnego objętego ustawową wspólnością majątkową małżeńską, kwoty 75 000 zł (słownie: siedemdziesiąt pięć tysięcy złotych polskich 00/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od ww. kwoty liczonymi od dnia 15.06.2022 r. do dnia zapłaty;

2. ustalenie, że pomiędzy powodami a pozwanym nie istnieje stosunek kredytu wynikający z Umowy kredytu nr KRD/2008/1234 z dnia 12.03.2008 r. zawartej pomiędzy powodami a bankiem Bank Polski S.A. z siedzibą w Warszawie z uwagi na nieważność tej umowy;

3. zasądzenie od pozwanego na rzecz powodów, łącznie do ich majątku wspólnego objętego ustawową wspólnością majątkową małżeńską, zwrotu kosztów postępowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa;

4. przeprowadzenie rozprawy jak również posiedzenia przygotowawczego pod nieobecność powodów lub ich pełnomocnika;

5. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z dokumentów załączonych do pozwu celem wykazania faktów wskazanych w treści uzasadnienia pisma;

6. dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron ograniczonego do przesłuchania powodów celem wykazania faktów wskazanych w treści uzasadnienia pisma, w szczególności: celu konsumenckiego Umowy kredytu; zawarcia Umowy kredytu na wzorcu umownym pozwanego oraz braku indywidualnego uzgodnienia treści kwestionowanych klauzul z kredytobiorcami; niewłaściwego informowania kredytobiorców o ryzyku kursowym; nieinformowania o “spreadzie” kursowym ani zasadach jego ustalania; niewyjaśnienia przesłanek do ustalenia kwoty uruchamianego kredytu w PLN, jak i późniejszych rat; niewystarczającej informacji w celu ustalenia skutków ekonomicznych umowy;

7. zobowiązanie pozwanego (na podstawie art. 230 i 233 § 2 k.p.c., a także przez wzgląd na zasadę ekonomii procesowej celem uniknięcia potrzeby prowadzenia dowodu z opinii biegłego sądowego) do wypowiedzenia się co do twierdzenia strony powodowej o wysokości świadczenia nienależnego (oraz załączonego do pozwu wyliczenia wysokości roszczenia), a w przypadku kwestionowania powództwa nie tylko co do zasady, lecz także co do wysokości - o zobowiązanie pozwanego do szczegółowego odniesienia się do przedłożonych przez stronę powodową wyliczeń oraz określenia wysokości żądania pozwu poprzez przedłożenie własnej kalkulacji przez stronę pozwaną opartej na tych samych założeniach (nawet jeśli okażą się sporne) dotyczących:

a. sumy spłat poczynionych przez kredytobiorców od początku wykonywania przez nich Umowy kredytu do dnia 15.06.2022 r. włącznie,

b. porównania historii spłaty kredytu z hipotetyczną symulacją spłaty kredytu (wraz z podsumowaniem rat zapłaconych oraz tych, które byłyby zapłacone) przy założeniu niezwiązania strony powodowej postanowieniami o charakterze waloryzacyjnym, a w ślad za tym - całym mechanizmem “waloryzacji” kredytu, z oprocentowaniem przewidzianym w Umowie kredytu (według formuły LIBOR 3M dla CHF + 2 p.p. marży)

– pod rygorem nadania znaczenia odmowie przedłożenia tego typu dokumentu (kalkulacji) i uznania, że żądanie pozwu nie jest skutecznie kwestionowane co do wysokości, a jedynie co do zasady;

8. ewentualnie - na wypadek (I) uznania przez Sąd, że nie zachodzą podstawy do ustalenia nieważności Umowy kredytu oraz na wypadek (II) skutecznego zakwestionowania przez pozwanego wyliczeń roszczenia przedłożonych przez powodów – wnoszę o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego z zakresu ekonomii i finansów lub z zakresu rachunkowości celem wykazania różnicy pomiędzy sumą spłat kredytu z tytułu zawartej z pozwanym umowy kredytu spłaconych przez powodów w okresie 12.03.2008 r. do 15.06.2022 r. a sumą spłat, które były należne pozwanemu przy założeniu braku waloryzacji kredytu kursem franka szwajcarskiego (tj. przy założeniu kredytu udzielonego i spłacanego wyłącznie w złotym polskim – PLN, z niezmienioną formułą oprocentowania określoną w umowie kredytu) /kredyt w PLN bez waloryzacji kursem CHF/.

Jednocześnie – w wypełnieniu wymogu formalnego pozwu z art. 187 § 1 pkt 3 k.p.c. – informuję, że powodowie wezwali pozwany bank do dobrowolnej zapłaty dochodzonego roszczenia. Pozwany nie uiścił jednak żądanej kwoty w terminie. Z tego względu, ustawowe odsetki za opóźnienie od dochodzonej sumy liczone są od dnia 15.06.2022 r. (wezwanie doręczono dnia 20.05.2022 r., a termin zapłaty upływał stronie pozwanej dnia 05.06.2022 r.).

Dowód: wezwanie do zapłaty z 15.05.2022 r. z potwierdzeniem nadania i doręczenia.

Wysokość opłaty sądowej od niniejszego pozwu wynika z treści art. 13a ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Przepis art. 13a ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych stanowi, że w sprawach o roszczenia wynikające z czynności bankowych od strony będącej konsumentem lub osobą fizyczną prowadzącą gospodarstwo rodzinne przy wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia wynoszącej ponad 20.000 złotych pobiera się opłatę stałą w kwocie 1.000 złotych.

Niniejszy Sąd jest właściwy na podstawie art. 372 § 1 k.p.c. (miejscowo) oraz na podstawie art. 16 § 1 k.p.c. i art. 17 k.p.c. (rzeczowo).

Roszczenie powodów stało się wymagalne w dniu 15.06.2022 roku.

SPIS TREŚCI

I. STAN FAKTYCZNY, KALKULACJA ROSZCZEŃ I SFORMUŁOWANIE ŻĄDANIA POZWU. ................... 4

II. CHARAKTER UMOWY KREDYTU. ............................................................................................... 5

III. NIEWAŻNOŚĆ UMOWY KREDYTU ............................................................................................. 6

a) Pozorność umowy .............................................................................................................................6

b) Sprzeczność klauzul waloryzacyjnych z naturą stosunku prawnego oraz zasadami współżycia społecznego oraz zasadą równości stron .....................................................................................................7

c) Brak określenia w umowie kwoty i waluty kredytu – nieokreśloność świadczenia ..........................8

d) Wyłączenie stosowania waloryzacji umownej do kredytów bankowych ...................................... 10

e) Nieważność z powodu niewykonalności umowy ........................................................................... 11

IV. ZARZUT NIEWYKONANIA UMOWY. ........................................................................................ 11

V. NIEDOZWOLONE KLAUZULE WALORYZACYJNE/DENOMINACYJNE. .......................................... 12

VI. CHWILA OCENY ZWIĄZANIA/NIEZWIĄZANIA KONSUMENTA NIEDOZWOLONYM POSTANOWIENIEM UMOWY (ART. 385² K.C.) ORAZ NIEWAŻNOŚCI UMOWY ........................... 19

VII. SKUTEK STWIERDZENIA ABUZYWNOŚCI POSTANOWIEŃ UMOWNYCH. ................................... 19

VIII. BRAK MOŻLIWOŚCI STOSOWANIA ART. 358 § 2 K.C. (KURS ŚREDNI NBP) W KREDYTACH WALORYZOWANYCH.............................................................................................................. 23

IX. BRAK MOŻLIWOŚCI ZASTOSOWANIA ŚREDNIEGO KURSU CHF NBP OD DNIA WEJŚCIA W ŻYCIE USTAWY ANTYSPREADOWEJ. ................................................................................................. 24

UZASADNIENIE

I. STAN FAKTYCZNY, KALKULACJA ROSZCZEŃ I SFORMUŁOWANIE ŻĄDANIA POZWU.

1. Powodowie jako konsumenci są stroną zawartej z pozwanym Umowy kredytu nr KRD/2008/1234 z dnia 12.03.2008 r. ( dalej: “Umowa” lub “Umowa kredytu”).

2. Kredyt został przeznaczony na sfinansowanie zakupu przez powodów w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych nieruchomości położonej w Krakowie przy ul. Polnej 12 (kwestionowaną Umową kredytu realizowano tym samym cel konsumencki).

3. Kredyt został wypłacony jednorazowo w złotych polskich dnia 20.03.2008 r. w kwocie 250 000 PLN, co po kursie wypłaty pozwanego 2,15 stanowiło równowartość 116 279,07 CHF.

Dowody:

• Umowa kredytu;

• zestawienie operacji (rat) w PLN;

• historia kredytu w CHF.

4. Na dzień 15.06.2022 r. zadłużenie powodów z tytułu kredytu wynosiło 100 000 CHF, co po kursie sprzedaży pozwanego dla CHF (który byłby zastosowany dla całkowitej spłaty kredytu) z tego dnia – 4,50 - opiewało na kwotę 450 000 PLN.

5. Do dnia 15.06.2022 r. powodowie wpłacili na rzecz pozwanego łącznie kwotę 350 000 tytułem spłaty kredytu. Powodowie dochodzą roszczeń w zakresie dotyczącym nienależnych świadczeń wynikających z nieważności umowy kredytu (w teorii dwóch kondykcji) w postaci sumy nienależnych świadczeń spełnionych tytułem rat spłaty kredytu za okres od 12.03.2008 r. do 15.06.2022 roku.

6. W Umowie kredytu pozwany zawarł niedozwolone (a przez to niewiążące powodów jako konsumentów) postanowienia o charakterze denominacyjnym o następującej treści: (§ 4 ust 3 Umowy)

7. Na wypadek przyjęcia, że Umowa kredytu jest ważna, a jedynie zawiera niewiążące powodów postanowienia o charakterze przeliczeniowym (koncepcja tzw. “odfrankowienia”) żądanie pieniężne pozwu zawiera roszczenie powodów za ten sam okres tytułem zwrotu świadczeń nienależnych (nadpłaconych rat spłaty kredytu) naliczonych i uiszczonych w wyniku stosowania przez pozwany bank niedozwolonych (ewentualnie nieważnych) postanowień waloryzacyjnych, przy czym na tak określone żądanie składają się cząstkowo kwoty nadpłat za poszczególne miesiące szczegółowo określone w załączniku nr 9 do pozwu (wyliczenia własne strony powodowej w przedmiocie wysokości nadpłaconego kredytu). Różnica pomiędzy sumą pobranych przez pozwany bank od powodów spłat kredytu od dnia 12.03.2008 r. do 15.06.2022 r. a sumą spłat, jakie byłyby pobrane, gdyby pozwany bank stosował należycie Umowy kredytu i nie stosował niewiążących powodów jako konsumentów względnie nieważnych klauzul waloryzacyjnych (przy niekwestionowanym oprocentowaniu wynikającym z umowy) wynosi 75 000 zł.

Dowody:

• wyliczenia własne strony powodowej w przedmiocie wysokości nadpłaconego kredytu;

• Umowa kredytu;

• zaświadczenie o oprocentowaniu kredytu;

• elektroniczne zestawienie operacji w PLN;

• historia kredytu w CHF;

• Opinia biegłego sądowego.

***

8. Powodowie domagają się również ustalenia nieważności Umowy kredytu (powództwo o ustalenie). Zasadniczą prawną podstawą powództwa jest nieważność umowy kredytu i dochodzony w związku z nią zwrot nienależnego świadczenia (art. 58 k.c., art. 410 § 2 k.c. w zw. z art. 405 k.c.).

9. Dopiero, gdy sąd uzna podstawę nieważności umowy za niezasadną, powodowie wskazują na podstawę zasadzającą się na niezwiązaniu klauzulami abuzywnymi (koncepcja tzw. “odfrankowienia”) i domagają się zwrotu nienależnego świadczenia wynikającego z niezwiązania niedozwolonymi klauzulami waloryzacyjnymi (art. 385¹ § 1 k.c., art. 410 § 2 w zw. z art. 405 k.c.).

10. W świetle art. 189 k.p.c. zasadniczą przesłanką zasadności powództwa o ustalenie jest istnienie interesu prawnego w zgłoszeniu żądania ustalenia. W niniejszej sprawie, w podanych okolicznościach faktycznych, interes ten niewątpliwie istnieje (czy też może się zaktualizować wobec czynności podejmowanych przez pozwanego). Zawarta pomiędzy stronami umowa kredytowa wygenerowała długoterminowy stosunek prawny, który nie został dotychczas wykonany w całości. Sąd Okręgowy w Warszawie w wyroku z dnia 10.02.2021 r., I C 1234/20, wskazał że ewentualne uwzględnienie roszczeń kredytobiorców o zapłatę (zwrot) należności spełnionych dotychczas na rzecz banku nie reguluje w sposób definitywny wzajemnych relacji stron. Tym bardziej, roszczenie o zapłatę nie prowadzi do ochrony prawnej kredytobiorców w przypadku potrącenia dwóch nienależnych świadczeń stron. Jedyne kierowane bowiem powództwo w sytuacji niespłacenia przez kredytobiorców całej kwoty wypłaconego kredytu, czyli powództwo o zasądzenie, będzie oddalone. Ustalające orzeczenie sądu znosi zatem wątpliwości stron i zapobiega dalszemu sporowi o roszczenia wynikające z nieważnej umowy, a jednocześnie chroni interes konsumenta, dochodzącego swych praw. W tym zawiera się interes prawny powodów w rozumieniu art. 189 k.p.c.

11. W podobnym tonie wypowiada się Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 20.05.2021 r., I ACa 123/21, który stwierdził, że kredytobiorca ma prawo do uzyskania odpowiedzi na pytanie czy umowa kredytu go wiąże, a jeśli tak to w jakim zakresie i na jakich warunkach powinien ją wykonywać. Najlepszą drogą prawną uzyskania odpowiedzi na te pytania, rozwiania istniejących wątpliwości, jest powództwo o ustalenie.

***

12. W dalszej części pisma powodowie będą zwani również: “kredytobiorcą” bądź “konsumentem”.

II. CHARAKTER UMOWY KREDYTU.

1. Strony łączy umowa o tzw. kredyt denominowany. Brak jest legalnej definicji tego pojęcia. W praktyce kredyty denominowane charakteryzują się tym, że kwota kredytu jest określona w umowie w walucie obcej (CHF), zaś wypłata tej kwoty kredytobiorcy następuje w PLN według określonego w umowie kursu waluty obcej. W niniejszej sprawie kurs ten został ustalony jako kurs kupna CHF obowiązujący u pozwanego w dniach uruchomienia kolejnych transz kredytu. Podobnie jak wypłata kredytu, także jego spłata następuje w PLN, po przeliczeniu poszczególnych rat kredytu z CHF na PLN po kursie sprzedaży CHF obowiązującym u pozwanego w dniu wymagalności poszczególnych rat.

2. Ani kredyt denominowany, ani kredyt indeksowany nie są kredytami walutowymi. Kredyt walutowy, w przeciwieństwie do denominowanego i indeksowanego, charakteryzuje się tym, że bank w jego ramach udostępnia kredytobiorcy do wykorzystania środki bezpośrednio w walucie obcej, zaś kredytobiorca zwraca je także w walucie obcej. Dochodzi zatem do rzeczywistych transakcji w walucie obcej.

3. W przypadku kredytu denominowanego i indeksowanego do takich transakcji nie dochodzi. Strony umowy nie przekazują sobie jakichkolwiek kwot w walutach obcych, zaś kredyt jest realizowany, czyli udostępniany kredytobiorcy i przez niego spłacany jedynie w złotych polskich. Kredyty denominowane i indeksowane są zatem pewną odmianą kredytu złotowego. Nie posiadają jednak żadnych istotnych cech kredytu walutowego. Kwestia ta została zauważona w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 25.03.2011 r., IV CSK 445/10.

III. NIEWAŻNOŚĆ UMOWY KREDYTU

1. Zawarta umowa kredytu jest umową nieważną, którą to podstawę prawną strona powodowa czyni zasadniczą podstawą swojego roszczenia.¹

a) Pozorność umowy

1. Nieważne jest oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru (art. 83 § 1 k.c.), przy czym w niniejszej sprawie mamy do czynienia z pozornością względną (chęć wywołania odmiennych skutków niż w uzewnętrznionych oświadczeniach woli). Skutkiem pozorności jest bezwzględna nieważność czynności prawnej pozornej, co oznacza jej nieważność od samego początku (ex tunc).

2. W sprawie umowa przewidywała udzielenie przez bank kredytu we frankach szwajcarskich, określając zarazem kwotę kredytu jedynie w tej walucie. Ustanawiała jednocześnie uruchomienie kredytu w transzach w złotych polskich przy wykorzystaniu obowiązującego w Banku w dniu dokonania uruchomienia kursu CHF.

3. Kredyt został udzielony na zakup nieruchomości w Krakowie przy ul. Polnej 12 (co finansowano w złotych polskich). Badając zdolność kredytową, bank pozyskał również informacje, co do miejsca zamieszkania powodów w Krakowie, jak również co do faktu, iż otrzymuje on wynagrodzenie w PLN. Z treści umowy, jak i okoliczności jej zawarcia wynika jednoznacznie, iż powodom zależało na uzyskaniu określonej kwoty kredytu w PLN, gdyż celem kredytowania był zakup nieruchomości w Krakowie. Frank szwajcarski wskazany w umowie jako kwota i waluta kredytu nie miał więc żadnego odniesienia do celu kredytowania. Okoliczność ta była znana stronom umowy w chwili jej zawarcia.

Dowód: przesłuchanie stron.

4. Wobec tego stanu, uznać należy, że strony wskazały w umowie kwotę kredytu w CHF, podczas gdy ich zgodnym i rzeczywistym zamiarem było udzielenie kredytu w PLN. W konsekwencji nieważne są postanowienia zawarte w Umowie oraz inne określające wysokość i walutę kwoty kredytu w CHF, a także zasady przeliczania udostępnionej kwoty kredytu z CHF na PLN oraz zasady przeliczania z CHF na PLN rat kredytu. W związku z pozornością umowy, roszczenie powodów oparte jest na koncepcji świadczenia nienależnego.

b) Sprzeczność klauzul waloryzacyjnych z naturą stosunku prawnego oraz zasadami współżycia społecznego oraz zasadą równości stron – nieważność na podstawie art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 353¹ k.c.

1. Istotą umowy kredytu jest oddanie przez bank do dyspozycji kredytobiorcy określonej kwoty, wykorzystanie tej kwoty przez kredytobiorcę, a następnie jej zwrot wraz z odsetkami oraz zapłata na rzecz banku prowizji od udzielonego kredytu (opcjonalnie).

2. Zastosowana w umowie waloryzacja ma swoje źródło w art. 358¹ § 2 k.c., a zatem w istocie stanowi waloryzację umowną polegającą na odniesieniu kwoty kredytu do waluty obcej. Ma to swoje istotne konsekwencje w zakresie ważności umowy. Skoro bowiem pozwany bank wprowadził do umowy waloryzację umowną, to powinien był to zrobić zgodnie z naturą i przeznaczeniem tej instytucji prawnej.

3. Zgodnie z zasadą swobody umów, stosunek prawny może prowadzić do pewnych nierówności stron i dysproporcji ich świadczeń, nie może jednak rażąco naruszać zasady ekwiwalentności świadczeń. Waloryzacja staje się zatem sprzeczna z naturą stosunku prawnego, gdy prowadzi do rażącego naruszenia jego ekwiwalentności oraz równości stron. Przyczyną takiego stanu rzeczy w niniejszej sprawie jest zaś fakt, że klauzule waloryzacyjne zawarte w umowie kredytu są jednokierunkowe, czyli negatywne konsekwencje z nich wynikające obciążają tylko jedną stronę umowy, w tym przypadku powoda. Takie ukształtowanie klauzul waloryzacyjnych jest zaś nie do pogodzenia zarówno z naturą stosunku prawnego (kredytu), jak też z zasadami współżycia społecznego prowadzi bowiem do rażącego zachwiania równości stron.

4. Miernik waloryzacji powinien być tak dobrany, aby nie był zależny od którejkolwiek ze stron i miał oparcie tylko w obiektywnych wyznacznikach/wskaźnikach. Tymczasem, to przecież pozwany bank samodzielnie i jednostronnie ustalił kurs kupna CHF, po którym przeliczył saldo kredytu w CHF zamieniając ją na wypłaconą kwotę kredytu w PLN oraz kursy sprzedaży CHF, po których przeliczał z CHF na PLN poszczególne raty kredytu. Tylko pozwany miał wpływ na ustalenie wartości miernika waloryzacji. W związku z tym, wahania kursu mogły przełożyć się negatywnie tylko na powoda. Pozwany mógł go kreować w niczym nieograniczony sposób. Niezależnie od tego, kredytobiorca jest zobowiązany do zwrotu udostępnionej kwoty kredytu. Nawet jeśli kurs CHF spadnie do poziomu, który mógłby być uznany za korzystny dla powoda, to i tak z racji tego, że bank udostępnił im kwotę w PLN, powodowie będą zobowiązani do zwrotu tej kwoty, i to niezależnie od wysokości kursu CHF. Z kolei przy wzroście kursu reguła ta nie obowiązywałaby i Bank korzystałby z zastrzeżonej w umowie waloryzacji świadczeń, zwiększając w ten sposób swoje dochody z obsługi kredytu.

5. Dodatkowo, zauważyć należy, że kredytobiorca decydował się na kredyt waloryzowany walutą obcą, gdyż dzięki temu otrzymywał niższe oprocentowanie kredytu oparte na stawce referencyjnej LIBOR, zamiast WIBOR jak w przypadku złotowego kredytu niewaloryzowanego (argument ten podnoszony jest przez Banki). Trzeba jednak zwrócić uwagę, że w rzeczywistości celem zawarcia akurat tego rodzaju kredytu było zmniejszenie kosztów kredytowania poprzez zastosowanie niższego oprocentowania. Cel ten stanowił także istotny element natury takiego rodzaju kredytu – miał być to kredyt tańszy od kredytu czysto złotowego. Czynnik ten był decydujący o wyborze kredytu i powinien być permanentną jego cechą.

6. Bank powinien był poinformować powoda, iż szanse na to, że koszt obsługi kredytu waloryzowanego opartego na stawce LIBOR będzie niższy niż koszt obsługi kredytu opartego na stawce WIBOR, są niewielkie i tak naprawdę zależne od wahań kursu CHF, które to wahania są nie do przewidzenia, zwłaszcza w tak długiej perspektywie jak cały okres kredytowania. Tymczasem bank nie podjął jakichkolwiek starań w celu wyjaśnienia powodom zależności istniejącej między oparciem oprocentowania o LIBOR (niższe oprocentowanie) a uzależnieniem kredytu od kursu CHF (zakres wahań kursu). Bank powinien także poinformować powoda, że kredyt waloryzowany oparty o LIBOR jest w istocie spekulacją na walucie i że w tej sytuacji kilkuprocentowy zysk w oprocentowaniu na różnicy WIBOR/LIBOR, jest niewspółmiernie mały do ryzyka walutowego spowodowanego wahaniami kursu.

7. Wobec tego, umowę należy uznać za nieważną ze względu na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, takimi jak zaufanie kredytobiorcy do banku jako instytucji zaufania publicznego, lojalność banku wobec kredytobiorcy, a także rzetelne informowanie o rodzaju, treści i skutkach ekonomicznych oferowanych usług/produktów bankowych. W konsekwencji przedmiotowa umowa kredytu waloryzowanego powinna zostać uznana za nieważną na podstawie art. 58 § 1 k.c. w zw. z art. 353¹ k.c., art. 69 ust. 1 Pr. bankowego oraz art. 358¹ § 2 i 5 k.c. tj. z uwagi na jej sprzeczność z naturą stosunku prawnego (kredytu bankowego), wspomnianymi już zasadami współżycia społecznego (naruszenie społecznego poczucia sprawiedliwości i ekwiwalentności świadczeń) oraz przekroczenie granic swobody umów (wypaczenie istoty waloryzacji). Tożsame konkluzje poczynił m. in. Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 15.04.2021 r., I ACa 555/20.

c) Brak określenia w umowie kwoty i waluty kredytu – nieokreśloność świadczenia

GENERUJ DOKUMENT

ZAMÓW KONSULTACJĘ

Podsumowując, pozew o zapłatę i ustalenie jest kluczowym dokumentem procesowym mającym na celu skuteczne dochodzenie roszczeń finansowych oraz ustalenie konkretnych praw i obowiązków stron sporu. Poprzez złożenie tego pozwu, strony przekazują sądowi swoje żądania i przyczyny, na podstawie których sąd podejmie decyzję. Ważne jest, aby treść pozwu była zwięzła, klarowna i zgodna z obowiązującymi przepisami prawa.